Noclegi w okolicy Pałacu Sułkowskich w Lesznie

Znajdujący się na placu Tadeusza Kościuszki pałac Sułkowskich to barokowa budowla powstała w latach 1750-1760, choć pierwsza budowla pałacowa istniała w Lesznie już w połowie XVI wieku. Znajdowała się ona prawdopodobnie w miejscu dzisiejszego parku przed pałacem i została wzniesiona przez rodzinę Leszczyńskich, która swoje nazwisko wzięła od nazwy wsi Leszczyna będącej przez wiele lat w jej własności.

Historia pałacu Sułkowskich

Pierwotna budowla pałacu należącego do Leszczyńskich została wykonana w stylu renesansowym i została opisana w wierszu Samuela Twardowskiego „Pałac Leszczyńskich” oraz pismach Jana Amosa Komensky’ego wspominającego ozdobny ogród utworzony przed rezydencją. Pałac kilkakrotnie uległ pożarom, m.in. w 1656 oraz 1707 roku. Obecną postać pałacu stworzono na rozkaz Aleksandra Sułkowskiego, który odkupił od rodziny Leszczyńskich miejscowość Leszno. Przebudową kierowali początkowo Karol Marcin Frantz oraz Ignacy Graff.

Kolejne lata przyniosły zmianę funkcji pałacu, który stał się gimnazjum królewsko-pruskim po sprzedaży budynku pruskiemu skarbowi państwa, potem pełnił rolę siedziby sądu okręgowego i obwodowego. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę nadał mieścił się tutaj sąd, a po II wojnie światowej – Prezydium Powiatowej Rady Narodowej i Oddział Zamiejscowy Urzędu Wojewódzkiego w Poznaniu. Obecnie w pałacu Sułkowskich mieści się filia Urzędu Wojewódzkiego, Starostwo Powiatowe oraz Oddział Wojewódzki NFZ. Z tego też względu, budynek nie bardzo nadaje się do zwiedzania i można go podziwiać głównie z zewnątrz.

Architektura pałacowa

Blask, który w ostatnich latach odzyskała budowla w Lesznie, nadała mu gruntowna przebudowa dokonana w latach 1750-1760 pod okiem Karola Marcina Frantza i Ignacego Graffa. To oni nadali pałacowi późnobarokowego charakteru, reorganizując jego układ wewnętrzny i tworząc m.in. paradną klatkę schodową w jego wschodniej części. Do dzisiaj zachowany salon na piętrze w stylu Ludwika XVI z rokokowymi drzwiami jest jednym z najcenniejszych przejawów stylistyki późnego baroku. Jego ściany ozdobione są boazeriami z płycinami, w których na wstążkach zawieszone zostały emblematy muzyczne nawiązujące do epoki Ludwika XVI.